Bugün Babalar günü, babamın ölümünün üstünden 5 yıl geçmiş ne çabuk geçiyor zaman, meğer ne uzun zamandır babam yok hayatımda ve ben neden hiç farkında değilim hayatımda olmadığının eksikliğini hissetmeme rağmen. Bunu düşündüm televizyonlarda babalar günü ritüelleri tekrarlanırken.
Hafızamı yokladım şöyle bir. Hafızamdaki tüm babamın resimleri güler yüzlü, munis, sevecen. Sonra düşündüm hiç kötü bir hatırası olmaz mı insanın babasıyla ilgili. benim yok işte. En kötü hatırladığım babamın ortaokuldayken attığı tokat. Okuldaki bir davranışımla ilgiliydi o da ve ben nedense utana sıkıla yanağımdaki acı ve kızarıklıkla dönerken sınıfıma babamı suçlamamıştım hiç. Babam atmadı bana bu tokadı diye düşünmüştüm ona yanlış bilgiyi verenlerin suçuydu. Akşam birlikte eve dönerken anlattım ona işin doğrusunu.
Hiç “yok” demedi bana babam. Belki bende çok fazla şeyler istemedim ama hiç “yok” demedi. Uzun yıllar ayrı şehirlerde yaşadık, belki uzaktık ancak bilirdim ki bir gün başım sıkılırsa babam bana “yok” demeyecek.
Belki çok sinirlendi bana, belki çok bozuldu. Büyük ihtimalle çok fazla da üzmüşümdür onu. İstemediği çok şey yapmışımdır. Ama bir kez olsun yüzüme karşı suratını asmadı. Yada hafızamda yer edecek kadar suratını asmayı uzatmadı. Ondandır hafızamdaki resimlerin hep güler yüzlü olması.
Bugün babalar günü ve babamın ölümünün üstünden tam 5 yıl geçmiş. Düşününce farkına vardım ki babamı hep yanımda hissetmişim gülümseyen yüzüyle, hep bir köşeden baktığını hissetmişim sessiz sakin. Yaşıyorken yaptığı gibi…..
Bugün babalar günü ve babamın ölümünün üstünden tam beş yıl geçmiş ve şimdi anlıyorum ki ben bu hayatta en çok babamı sevmişim……..